روزى يک استاد دانشگاه شاگردان خود را به مباحثه طلبيد. او در کمال اعتماد به نفس از دانشجويانش پرسيد: آيا خداوند همه موجودات را آفريده است؟
يکى از دانشجويان با شجاعت پاسخ داد: بله.
استاد پرسيد: هر موجودى را؟
دانشجو جواب داد: بله هر آن چه را که وجود دارد.
استاد گفت: در اين صورت اين جمله که خداوند شيطان را هم آفريده، درست است. چرا که شيطان هم وجود دارد.
دانشجو نتوانست به اين پرسش پاسخ دهد و ساکت ماند.
استاد با حالتى حاکى از احساس خشنودى با خود اين طور انديشيد که بار ديگر توانسته است اثبات کند که ايمان و اعتقادات مذهبى چيزى جز افسانه نيست.
در همين حال ناگهان دانشجوى ديگرى دست بلند کرد و پرسيد: استاد آيا سرما وجود دارد؟
استاد پاسخ داد: البته که وجود دارد. آيا تو تا به حال سرما را احساس نکردى؟
دانشجو با کمال احترام پاسخ داد: استاد در واقع سرما وجود ندارد. بر پايه نتايج دستاوردهاى دانش فيزيک، سرما در واقع عبارت است از فقدان کامل يا غيبت کلى گرما. يک شىء را تنها زمانى مى‌توان مورد مطالعه قرار داد که انرژى از خود ساطع کند و انرژى هر جسم به صورت گرما ساطع مى‌شود. بدون گرما اشياء ساکن و فاقد نيروى جنبش هستند و نمى‌توانند از خود واکنش نشان دهند. اما سرما وجود ندارد. ما خود واژه سرما را ابداع کرده‌ايم تا پديده فقدان گرما را به کمک آن توصيف کنيم.
دانشجو در ادامه پرسيد: تاريکى چطور استاد؟ آيا به نظر شما تاريکى هم وجود دارد؟
استاد پاسخ داد: البته که وجود دارد.
دانشجو باز گفت: شما بازهم اشتباه مى‌کنيد استاد. تاريکى نيز چيزى جز فقدان کامل نور و روشنايى نيست. از نظر فيزيکى مى‌توان نور و روشنايى را مورد مطالعه قرار داد اما تاريکى را خير. اگر نور را از منشور عبور دهيم، رنگ‌هاى گوناگونى براساس طول موج امواج نورانى از آن خارج مى‌شود. تاريکى نيز عبارتى است که ما از آن براى توصيف حالت فقدان نور استفاده مى‌کنيم.
در پايان دانشجو از استاد پرسيد: شيطان چطور؟ آيا شيطان هم وجود دارد؟
خود وى ادامه داد: شيطان نيز بر غيبت خداوند در دل انسانها و حالت دورى از عشق، بخشش و ايمان دلالت دارد. عشق و ايمان همانند نور و حرارت هستند. اين دو وجود دارند و فقدان آنها است که شيطان نام گرفته.
اين بار نوبت استاد بود که حرفى براى گفتن نداشته باشد.
نام اين دانشجو آلبرت اينشتين بود.

اولین گناه کبیره: "شرک به خدا"

بزرگترین گناه کبیره شرک به خداست و مشرک محروم از بهشت است!

 
خوب، حالا اصلا شرک یعنی چی؟ یعنی ما به جای خدا یه انسان یا شاید شیء و یا حتی احساسی دیگه رو عزیز تر (با عزت تر) بدونیم - یعنی چی؟-
یا شاید در کنار خدا چیزی رو همتای خدا بدونیم. - خوب یعنی چی؟- همین طور که بعضی وقتها به خدا فکر میکنیم به غیر خدا هم فکر میکنیم....  همه ی ما!! اینطور نیست؟

تا حالا به این فکر کردید؟ ما چرا بعضی ها رو یا بعضی حالت ها یا بعضی رفتار ها و چیز ها رو خیلی دوستشون داریم، حتی بیشتر از خدا!؟
واقعا تکیه گاهی قوی هستن برای ما؟ شایدم خودمون رو دست کم میگیریم که خودمون رو از خدا دور میدونیم...

فکر میکنم گناه موجب میشه خودمون رو دست کم بگیریم!

شاید بگید نــــــــــــــــــــــــــــه  ما خدا رو بیشتر از هر چیزی دوست داریم، بیشتر از هر چیزی براش ارزش قائلیم و ....
پس چرا بعضی وقتها تو زندگی بن بست رو حس میکنیم، اشتباه میکنیم، نا امید میشیم ،خسته میشیم و شرمنده (حتی از خودمون) .... ؟
اصلا چرا باید خدا رو دوست داشت؟!
.
.
.
چی کم داریم؟ وجود چه حسی رو نیاز داریم؟
آرامش میخوایم؟
آرامش یعنی چی؟

فکر میکنم آرامش فقط خداست و هیچ سختی و مشکلی نیست مگر اینکه در نهایت به آرامش برسه! پایان هر سختی آرامشه حتی اگر سالیان سال طول بکشه، چون آخرین پشت و پناهی که بنده ها بهش رو میارن خداست البته اکثرا بعد نا امیدی از خلق خدا، و آخرین جایی که آرامش بخش ماست،...

همون خدایی که به زور میخواد به ما کمک کنه ولی ما بعضی وقتها دستش رو رد میکنیم و حتی اصلا نگاهش نمیکنیم....

عجب بی معرفتیم که از همون اول به خدا ایمان نداریم......
براتون پیش نیومده؟

و در آخر اینکه چرا از بهشت محروم؟  چون با این بی مهری، خودمون رو از رحمت خدا محروم میکنیم، خودمون خودمون رو به بی راهه میبریم.

وگرنه که از خدا مهربون تر کجا؟

  شاد باشید و آرام        

"یا حبیب الباکین"

«گر بگویند مرا با تو سر و کاری نیست

در و دیوار گواهی بدهد کاری هست»

                                               سعدی

دارد دل و دین می برد از شهر شمیمی

افتاده نخ چادر او دست نسیمی

تسبیح دلم پاره شد آن دم که شنیدم

با دست خودش داده اناری به یتیمی

حتی اثر وضعی تسبیح و دعا را

بخشیده به همسایه، چه قران کریمی

در خانهء زهرا همه معراج نشینند

آنجا که به جز چادر او نیست گلیمی

ای کاش در این بیت بسوزم که شنیدم

می سوخت حریم دل مولا چه حریمی

آتش مزن آتش  در و دیوار دلش را

جز فاطمه در قلب علی نیست مقیمی

حالا نکند پنجره را وا بگذاریم

پرپر شود آن لاله زخمی به نسیمی